Του Μ.Ν Κοτζιάμπαση
Θα ήθελα να ξεκινήσω το σημερινό άρθρο μου παραθέτοντας
ένα κομμάτι από κάποιο κείμενο που διάβασα στο newmoney.gr :
«Ακόμα
και τον πιο απαισιόδοξο από τους γνωστούς στρατηγικούς αναλυτές της Wall Street
πείθει πλέον το bull market. Με τον S&P 500 να ξεπερνά ακόμα και τις 2.000
μονάδες, τόσο η Morgan Stanley όσο και η RBC Capital εκφράζουν την άποψη ότι οι
αγορές της Νέας Υόρκης βρίσκονται στα πρώτα στάδια του bull market. Τώρα, σειρά
έχει και η Deutsche Bank.
Ο David Bianco, επικεφαλής στρατηγικός
αναλυτής της Deutsche Bank για τη Wall Street, ήταν ο πιο απαισιόδοξος από τους
γνωστούς αναλυτές που παρακολουθούν τις αγορές, αφού με την τιμή στόχο των
μόλις 1.850 μονάδων που έδινε για τον S&P 500 για τα τέλη του έτους, είχε
προφανώς χάσει μεγάλο μέρος του ράλι.
Τώρα, με μία νέα έκθεσή του, ο
Bianco περνά στο στρατόπεδο των αισιόδοξων και ανεβάζει τον πήχυ για τον
S&P 500. Συγκεκριμένα, βλέπει το δείκτη στις 2.050 μονάδες για φέτος
(έναντι προηγούμενου στόχου για 1.850 μονάδες), στις 2.150 μονάδες για το 2015
(από 2.000 μονάδες προηγουμένως) και στις 2.300 μονάδες για το 2016. »
Ο έχων πείρα στις αγορές, ξέρει πολύ καλά πως όταν και η τελευταία αρκούδα
αρχίζει να γίνεται ταύρος είναι η ώρα να πάρει σιγά σιγά διακριτικά τις
αποστάσεις του από το παιχνίδι.
Έχω από το 1999, αν και ήμουν αρκετά μικρός, την παρακάτω ανάμνηση: Ο
κολλητός του θείου μου, στην τρέλα της εποχής αποφάσισε να ασχοληθεί με το
χρηματιστήριο. Κάθε φορά λοιπόν που ερχόταν στο σπίτι μας με το θείο μου, πήγαινε
τη συζήτηση στο γνωστό θέμα. Επέμενε λοιπόν πως η «Σοφοκλέους» δεν είχε πολλά
ψωμιά και ότι θα έφτανε μέχρι τις 3.500 μονάδες το πολύ και μετά το χάος…
Η οπτική που έχει ο κάθε άνθρωπος για τη ζωή τον κατατάσσει αυτόματα στους
αισιόδοξους ή στους απαισιόδοξους. Ο τύπος για τον οποίο γράφω λοιπόν ήταν
κλασική περίπτωση ανθρώπου που έβλεπε πάντα το ποτήρι μισοάδειο. Έκανε συνέχεια
μαύρες σκέψεις...
Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως είχε βάλει στο μάτι μια επενδυτική εταιρεία που
ονομαζόταν ΕΠΑΝΑ ΑΕΕΧ ( ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ ). Η μετοχή λοιπόν ξεκίνησε μέσα
στη φρενίτιδα της εποχής ένα απίστευτο ράλι. Στις πολλές εκπομπές που είχε η
τηλεόραση εκείνη την περίοδο για το χρηματιστήριο, εντόπιζα το σύμβολο της
μετοχής από περιέργεια και το κοιτούσα. Κάθε μέρα ανέβαινε με διψήφια ποσοστά και
μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Έμοιαζε με ηλεκτρονικό παιχνίδι. Έτσι εντυπώθηκε
στην παιδική μου μνήμη και το θυμάμαι μέχρι και τώρα πεντακάθαρα.
Ο κυριούλης μας λοιπόν, φοβόταν συνεχώς να πάρει θέση στη μετοχή και
υποστήριζε πως θα έπεφτε από μέρα σε μέρα.
Ένα βράδυ, εκεί που καθόμασταν, σκάει μύτη με το χαμόγελο ως τα αυτιά και μας
ανακοινώνει λίγο πολύ τα εξής:
« Ε δεν πάει άλλο, αποκλείεται πλέον να πέσει ! Από 1.000 δραχμές έχει φτάσει 40.000! Σήμερα καταπολέμησα
το φόβο μου και την απαισιοδοξία μου και αγόρασα 2.000 μετοχές στις 39.000
δραχμές ! Δεν φαντάζεστε τι ανακούφιση ένιωσα…»
Όπως καταλαβαίνετε η ανακούφιση δεν κράτησε για πολύ. Ο άνθρωπός μας αρνούμενος
να παραδεχτεί το λάθος του κράτησε τη μετοχή όσο χρειαζόταν ώστε το μεγαλύτερο
μέρος του κεφαλαίου του να εξαφανιστεί.
Τα συναισθήματα που ένιωθε ο πρωταγωνιστής μας δεν ήταν απαραίτητα λάθος.
Απλώς δεν είχε το σωστό Τiming. Πράγματι ο φόβος είναι
καλός σύμβουλος για τον επενδυτή, αλλά σε φάσεις όπου και οι τελευταίοι απαισιόδοξοι
γίνονται αισιόδοξοι.
Και πιστέψτε με είναι πολύ δύσκολα να φοβάσαι όταν όλα είναι ρόδινα ή μοιάζουν
να είναι έτσι.
No comments:
Post a Comment
Σχολιάστε...