Του
Μ.Ν. Κοτζιάμπαση
Το
να αποφασίσει κάποιος ή κάποια να πάρει μέρος στο επενδυτικό μέλλον της χώρας
που ονομάζεται Ελλάδα αποτελεί μία απόφαση
που θα τον/την σημαδέψει σε ολόκληρη τη ζωή του/της. Οποιαδήποτε πρόβλεψη για τον χρόνο, τα κεφάλαια και τις μελλοντικές αποδόσεις είναι εκ των
πραγμάτων ριψοκίνδυνη και εναπόκειται στις ιδιαιτερότητες που παρουσιάζει η
οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας.
Πολλές φορές οι Ελληνίδες και οι Έλληνες
συνηθίζουν να λένε την αγαπημένη τους φράση "Για όλα φταίει το κράτος". Αλήθεια όμως, από ποιους αποτελείται αυτό το
κράτος; Ποιοι ψηφίζουν τους κυβερνώντες
και ποιανού μικρογραφία είναι η Βουλή;
Είναι λογικό και επακόλουθο σε μία Δημοκρατία να υπάρχουν αντικρουόμενα
συμφέροντα τα οποία εκπροσωπούνται με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο
πολιτικά. Αυτός άλλωστε είναι και ο
σκοπός του πολιτεύματος τούτου, αλλά και
η μεγάλη του επιτυχία, καθώς μέσω της πλειοψηφίας μπορεί να παρθεί τελικά μία
απόφαση και να αποφευχθούν τα συμπτώματα αναρχίας που θα οδηγούσαν σε
καταστάσεις ζούγκλας. Ακόμα και αυτό το
αυτονόητο όμως στη χώρα μας δεν θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ. Οι μειοψηφίες πολλές φορές καταλήγουν στο να
πραγματοποιείται ουσιαστικά το δικό τους
επιβάλλοντας τις απόψεις τους με
οποιοδήποτε τρόπο. Μέσα σε αυτή την
κατάσταση πολλοί βρίσκουν την ευκαιρία για ποικίλους λόγους να αποτελέσουν
τροχοπέδη στη μελλοντική και μόνη
ελπιδοφόρα πηγή ανάπτυξης της χώρας: ΤΙΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ.
Στο σημερινό άρθρο διακρίνουμε τέσσερις
κατηγορίες ανθρώπων οι οποίοι κατά κύριο λόγο θέτουν εμπόδια στην επενδυτική
πρωτοβουλία. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν υπάρχουν και άλλοι. Θα μου επιτρέψετε να επικεντρωθώ όμως στους
βασικότερους.
Μελετώντας λοιπόν κανείς τις αποτυχημένες κατά
καιρούς επενδυτικές προσπάθειες στον ελλαδικό χώρο καταλήγει στο συμπέρασμα πως
οι βασικότεροι αρνητές των επενδύσεων είναι τα λαμόγια, οι κομματικοί εγκάθετοι, οι ιδεαλιστές
και, θα μου επιτρέψετε να χρησιμοποιήσω την έκφραση, "οι αγαθιάρηδες".
Ας
εξετάσουμε όμως αναλυτικότερα μία-μία τις παραπάνω κατηγορίες: